wolność

        sobie moje zdziwienie! Zbiegiem okoliczności zaproszono mnie kiedyś na wieś koło 

        Ciechanowa. Podczas wycieczki rowerowej trafiłem na skraju uroczej doliny Łydyni na brata 

        „Bartka” . Nie przesadzam,  to naprawdę najokazalszy dąb Mazowsza, a zwie się „Uparty jak 

        Mazur”. Posiada równie potężny pień, prawie różnie rozłożyste konary i wygląda 

        majestatycznie, zwłaszcza z oddalenia. 

        Ale nie mogłem – nawet w czasie licznych kolejnych odwiedzin – pojąć, co mnie w tym 

        drzewnym patriarchu tak fascynuje, pociąga, pobudza wyobraźnię. Dopiero Twój poemat 

        pozwolił mi odczytać tajemne sensy. Przeróżne. Przede wszystkim historyczne. To dąb 

        gospodarz, jak chłop na swojej ziemi. I jest to też królewski władca społeczności drzewnej 

        wobec okolicznych pól, łąk, wsi, dróg, ognisk. Pamięta całą historię tego kraju. Opowiada 

        może legendy grecko – pogańsko – chrześcijańskie? Lubili pod takimi baldachimami zasiadać 

        królowie i wodzowie. Szumiał wszak siłą i wolnością.